Met groot verdriet en vol ongeloof ontvingen we het bericht dat op 11 augustus Kampong Erelid Dick van Boven, door een noodlottig ongeval met een val van de trap, is overleden.
Dick was lid van Kampong sinds 1963 en zijn kinderen, Maud, Leonard en Marie-Suzanne, hebben allemaal bij Kampong gehockeyd. Hij was de laatste van de 3 Kampong Musketiers en een vertrouwd gezicht voor velen.
Dick was van en voor heel Kampong, maar zijn hart lag vooral bij de hockeysport. Hij wilde altijd vooruit: Een plan maken en vernieuwen als dat nodig was en zo was hij mede-grondlegger van de omni SV Kampong. Zijn visie en dadendrang waren ook duidelijk bij de KNHB, waar hij eveneens tot erelid is benoemd.
Tot op de dag van vandaag was hij nauw bij Kampong betrokken. Hij bezocht bijna alle wedstrijden van Heren 1 en Dames 1 en de topjeugd. Dick was een trouw bezoeker van de ALV, gaf graag gevraagde en ongevraagde adviezen, maar uitte vooral woorden van bewondering en dank.
Met het overlijden van Dick verliezen we in korte tijd wederom een Kampong-icoon die heel veel voor onze mooie club betekend heeft. We gaan hem zeer missen!
Wij wensen Tonneke, de kinderen, kleinkinderen, vrienden en alle dierbaren van Dick, alle steun en kracht toe.
In Memoriam door Sandra van Loon
Lieve Dick,
Ik was net 1 dag terug van vakantie en miste je bij de eerste oefenwedstrijden van Dames 1 en Heren 1 op Kampong afgelopen zondag. Dat kan. Je kunt wel eens een wedstrijd missen, al deed je dat alleen als je op vakantie was of iets met het gezin had. Je gezin stond op nummer 1 en je was trots op ieder lid ervan, waar je ook uitvoerig over kon vertellen. Dus ik verwachtte je dit weekend te zien bij een oefenwedstrijd. Maar je komt niet meer naar Kampong. Nooit meer kijken, luisteren, vertellen noch meepraten.
Maandagochtend 11 augustus 2025, 9.55 uur. Een Whats app bericht. Of ik wist dat Dick van Boven was overleden? Dat wist ik niet. En dat kon ook niet. Dick was nog lang niet klaar hier. Binnen korte tijd was het onvermijdelijk. Je was overleden. Jij, Dick, die zijn stappen op Kampong altijd zorgvuldig en met beleid zette, was noodlottig van de trap gevallen. Het feit dat dat trieste bericht zo snel rondging geeft aan dat er iemand met een groot hart was weggevallen. Jij kende veel mensen en veel mensen kenden jou. Je interesse in Kampong, mensen en zaken, hebben we op alle fronten gevoeld.
Op Kampong was je die man met de snor. Ik ken je niet zonder, en in 100 jaar Kampong zie ik ook alleen maar foto’s van jou met een snor. Het zat wel snor met jou. Dat straalde je uit. Jij wist wat je wilde en kon nog alles zelf. Jij en Tonneke klommen wekelijks de trappen op van de tribune van de Klapperboom en naar het dak van het clubhuis om de Play-offs te bekijken. Afgelopen Play-offs trotseerde jij nog de tribunes bij Bloemendaal en Amsterdam. Je genoot van de heksenketel met je blauwe Kampongmuts op je hoofd en je mobieltje in je hand, om de wedstrijd daarop te volgen als de Blue Army voor je stond te zingen. “Mooi toch” zei je dan en keek vrolijk naar het kleine schermpje terwijl de wedstrijd 3 meter verderop live werd gespeeld.
Je volgde zoveel mogelijk wedstrijden en ook het hele reilen van zeilen van Kampong. De omni maar met name hockey. Dat deed je met volle energie sinds 1963.
Samen met vooral Willem Cornelis keek je vooruit en maakte je van Kampong een waar merk waar niemand omheen kon. Ervaring op dat vlak had je uitgebreid opgedaan onder andere bij ONVZ waar je jarenlang voorzitter van de Raad van Bestuur was.
Hoogtepunten zijn de sportieve successen met Landskampioenschappen bij de dames en de heren en ook het WK Hockey in 1998, dat jullie mede naar Utrecht hebben gehaald en waar jij een belangrijke rol hebt gespeeld in de organisatie in en rondom stadion Galgenwaard. Onder andere hiervoor was de KNHB je zo erkentelijk, dat je tot erelid werd benoemd.
Een ander belangrijke gebeurtenis in de Kamponggeschiedenis is de vorming van de omnivereniging SV Kampong. Ook daar werd het gesprek over vooruitgang en innovatie niet geschuwd. Je was voorzitter van 1974 tot en met 1978 en daarna bleef je samen met Willem en andere oud-voorzitters en Kampong-iconen je op constructieve en veelal prettige wijze bemoeien met de opvolgende besturen. Veelal, want er hebben ook pittige discussies plaatsgevonden binnen de omni, omdat jullie dadendrang bij Hockey niet altijd werd gewaardeerd door de andere omniverenigingen. Het was onderdeel van het niet stil willen blijven staan en meer dan verdiend ben je dan ook tot erelid van Kampong benoemd.
Met Naud Naeff erbij waren jullie de heuse 3 Musketiers van Kampong Hockey. Jullie speelden allemaal je eigen rol. Willem bracht de visie, jij bepaalde de strategie en Naud zorgde voor de uitvoering. Zo strikt gescheiden verliep het uiteraard nooit. Jij zat vaak in de driver seat. Ook letterlijk. Ik herinner me een fantastische autorit in Barcelona na een EHL-wedstrijd van Heren 1. Jij aan het stuur alsof je dagelijks door Barcelona reed. Willem ernaast met de navigatie telefonisch in de hand en Naud in het midden op de achterbank met de handjes aan de 2 stoelen voorin. Willem gaf aanwijzingen die jij vakkundig negeerde met de opmerking dat je Barcelona op je duimpje kende, dus jij wist zelf veel beter de weg te vinden. Naud keek van links naar rechts en van rechts naar links en vond het allemaal wel best. En jawel, met de nodige omwegen belandden we inderdaad in ons hotel. Daar werd ik door jullie op een diner getrakteerd waarbij ik vakkundig op het voorzitterschap werd voorbereid.
Je zat graag achter het stuur en stond altijd klaar om in te stappen. Zo bracht je onze (toen nog kleine) kinderen vanuit Kampong wel eens thuis en stond je buiten het ziekenhuis op me te wachten toen Willem met spoed per ambulance daarheen was gebracht met mij als begeleider. Kenmerkend voor jou bekommerde je je bijna meer om mij dan over Willem, die zich wel weer zou redden volgens jou.
Binnen en buiten Kampong was je er. Op je eigen wijze in jouw rol, de positieve maar ook de minder positieve punten benoemend. Je kon een vriendelijke brombeer zijn. Het viel me op dat je daarin veranderde nadat Willem, Naud en ook Paul Litjens en Jan Willem Biegelaar waren overleden. Je moest opeens alle rollen spelen als de nestor van Kampong en dat ging je heel natuurlijk, goed af. De kritische noot verdween meer naar de achtergrond en louter positiviteit en steun kregen de boventoon. In de ALV nam je steevast het laatste woord om iedereen en vooral het bestuur te bedanken voor de afgelopen bestuursperiode. Je was trots en dat heb je me meerdere keren gezegd. Die woorden betekenden veel en werden zeer gewaardeerd.
Dat ging dan ook een paar keer door mijn hoofd de afgelopen dagen:
Wie stapt er in het grote gat dat in het collectieve Kamponggeheugen is geslagen?
Wie brengt Club Blauw weer mee tot leven? Wie zet zijn netwerk en ervaring in voor samenwerking met de Gemeente en Traiectum en het vinden van sponsoren? Je laat grote schoenen achter om te vullen…
We gaan je missen lieve Dick. Ons blauwe hart huilt. Weer een stukje blauw weg en weer wil ik er niet aan wennen. Ik hoop, en weet, dat jij samen met de andere Musketiers mee blijft kijken van Boven. Jou kennende blijf je die naam vast en zeker eer aan doen.
Rest mij nu de eer om het laatste woord te nemen en een hele grote dank aan jou uit te spreken voor alles wat je voor Kampong breed, maar vooral Hockey hebt gedaan. Dank! Je prachtige dromen en initiatieven zullen voortleven binnen Kampong!
Sandra van Loon
Voorzitter SV Kampong Hockey